"Morze spokoju" Katja Millay

Opis z okładki:  W tym świecie nie ma magii, a cuda się nie zdarzają. NASTYA Przekonała się o tym dwa i pół roku temu. Jedno wydarzenie przekreśliło wszystkie jej plany. Na zawsze. JOSH nie ma tajemnic. Wszyscy jego bliscy nie żyją, a przyjaciele... Kiedy twoja obecność przypomina innym, jak kruche jest życie, ludzie wolą trzymać się na dystans. Dwoje młodych ludzi ze skomplikowaną przeszłością. Ich przyjaźń nie jest łatwa. Miłość okaże się jeszcze trudniejsza...

Moja recenzja: 
"Nienawidzę swojej lewej ręki. Nienawidzę na nią patrzeć. Nienawidzę, kiedy drży i zacina się, i przypomina o utraconej tożsamości. Ale i tak na nią patrzę, ponieważ przypomina mi również o tym, że znajdę chłopaka, który wszystko mi odebrał. Zamierzam zabić swojego mordercę. I zamierzam zrobić to lewą ręką".

   Tymi słowami zaczyna się powieść Katji Millay Morze spokoju. Powieść, która od pierwszych stron zaciekawia nietypową narracją (prowadzoną z dwóch punktów widzenia), intryguje tajemnicą, emanuje smutkiem i przeszywa bólem.
   Nie jest to cukierkowa powieść o nastolatkach, nie znajdziemy tu romantycznych randek przy zachodzie słońca ani szampana wypijanego wieczorem na werandzie. Nie spotkamy też księcia na białym koniu ani księżniczki na niego czekającej. W tej bajce książę nosi robocze buty, jeździ pikapem i ma gdzieś fakt, że nikt z nim nie rozmawia, ba, nie tylko nie rozmawia, co nie podchodzi bliżej niż na kilka metrów, a księżniczka, zamiast pastelowych sukni i zaczarowanych pantofelków, ubiera się na czarno, nosi czarny makijaż, jak-najwyższe szpilki i jednym słowem - wygląda jak "ruska kurwa", która przed chwilą wyszła do pracy.

    Nastya - dziewczyna z tajemnicą zamkniętą pod maską milczenia i Josh - chłopak, któremu życie odebrało wszystkich, których miał przy sobie, żyją w swoich własnych światach. W odosobnieniu, w bólu i w tęsknocie za tym, co minęło i już nigdy nie wróci. Co nie ma prawa wrócić. 
Ona - w świecie ciszy i przeżytej traumy. W świecie fizycznego bólu i bólu niedostosowania. W świecie, w którym przeszłość determinuje przyszłość, w którym zło straszy za dnia, a bliscy wcale nie są tacy bliscy. 
On - w świecie samodzielności i odosobnienia.W świecie, w którym ludzie mijają go szerokim łukiem i nikt nie zajmuje pustej ławki na szkolnym dziedzińcu. W świecie pełnym drewna, mebli i narzędzi stolarskich. W świecie, w którym oddycha się pyłem i trocinami, w którym pachnie żywicą i w którym nie ma miejsca na miłość.
    Los jednak bywa podstępny - wbrew wszystkiemu krzyżuje ich spojrzenia i sprawia, że to, co innych od nich odpycha, ich w magiczny sposób przyciąga do siebie.

   Nastya, nowa dziewczyna w szkole, ukrywająca się przed światem pod maska ciszy i wulgarnego makijażu, próbuje poradzić sobie w nowym otoczeniu z koszmarami przeszłości. Jest piękna, tajemnicza i... milcząca. Porozumiewa się gestem, kiwnięciem głowy, ruchem ramion, mrugnięciem. Kiedy pojawia się w szkole zwraca uwagę wszystkich dookoła, sama zaś unika kontaktu z kimkolwiek. Z kimkolwiek... oprócz niego. To on - siedzący samotnie na dziedzińcu - zwraca jej uwagę, intryguje i hipnotyzuje jej spojrzenie. To przy jego garażu niespodziewanie zatrzymuje się, kiedy gubi drogę podczas nocnego biegania, to on... zmienia jej całe późniejsze życie.
   Ich znajomość nie zaczęła się normalnie - od "cześć, jak się masz?". Nie zaczęła się od smsów, spotkania na imprezie, poznania przez znajomych. Zaczęła się od przypadku, który pozwolił Nastyi zabłądzić. I od ciszy. Od jej spojrzeń na jego ręce wykonujące kolejny mebel i jego spojrzeń na nią, kiedy co noc bez słowa zaczęła przychodzić do jego garażu i siadając na roboczym blacie, przyglądała się mu machając nogami. Coraz bardziej uzależniał się od jej bliskości, coraz gorzej czuł się, kiedy nie przychodziła, zaprzątała jego myśli, denerwowała i koiła zarazem, irytowała i intrygowała. Była i jakby jej nie było. Obecna, a jednak nie dająca się poznać... Tak mijały dni, tygodnie, miesiące... Obydwoje poznawali się nawzajem. On uczył ją stolarki, ona go gotowania, on zabierał ją na lody, ona piekła mu najsłodsze ciastka pod słońcem. On robił jej domowe obiady, ona mu pranie, ona go olewała, on zrobił jej krzesło, z którego mogła wygodnie obserwować go przy pracy...

"W jakiś sposób oboje zawsze wiedzieliśmy, że jesteśmy razem, ponieważ oboje nosimy w sobie rany. Łączyły nas doświadczenia, których żadne z nas nie chciało"

    Katja Millay serwuje nam piękną opowieść o przetrwaniu. O przetrwaniu pośród "obcych-bliskich" ludzi i pośród pustki, kiedy Ci ludzie odchodzą. O przetrwaniu pośród strachu powracającego w każdym śnie, pośród tęsknoty za utraconym życiem i pośród dźwięków czających się tuż za rogiem. O przetrwaniu... które bez drugiego człowieka nie mogłoby się udać.
    Autorka zabiera nas w nieludzki świat osamotnienia, fizycznego bólu i psychicznej niewoli. W świat, gdzie traci się wszystko "za nic", gdzie poznaje się smak piachu wymieszanego z krwią, a skrywane tajemnice prowadzą do samozniszczenia. I wydawać by się mogło, że ten cały okrutny świat, w którym przyszło żyć bohaterom, nie zaskoczy czytelnika niczym dobrym. A jednak... Świat wbrew pozorom próbuje wieść normalne życie, serwuje domowe niedzielne obiadki u znajomych, zimne drinki przy basenie i zakrapiane imprezy w towarzystwie "przyjaciół", i tylko od bohaterów zależy, czy odnajdą się w tym normalnym świecie, czy odnajdą w nim trochę ciepła, życzliwości i dobra, czy znajdą w nim miejsce na miłość...

     Morze spokoju to niezwykła książka. I w przenośni, i dosłownie. To książka o dwójce młodych, zagubionych ludzi, którym los zafundował niezwykłą przyjaźń. Przyjaźń trudną, bolesną i... niesamowitą. Przyjaźń, która w ich brutalnym i pełnym bólu świecie, nie miała prawa się przydarzyć. A mimo to ona przychodzi. Niespodziewanie, w ciszy, w bez-słowie, w bez-dotyku, bez sensu. Przychodzi nieproszona, siada na garażowym blacie i machając nogami wkrada się w ich popieprzone życie. 

"Nie wiem, jak długo siedzimy w pikapie Josha, trzymając się za ręce, otoczeni ciemnością i niewypowiedzianym żalem. Ale wystarczająco długo, by uświadomić sobie, że żadne historie i tajemnice nie są warte tego, by trzymać się ich zamiast tej ręki"

    Morze spokoju to książka dziwna. Inni się nią zachwycają, uznają za arcydzieło, dają najwyższe oceny (tak, widziałam średnią na LC!), a ja... a ja sama nie wiem. Niby z jednej strony intryguje mnie fabuła, z drugiej zaś rozczarowuje mnie wyjaśnienie, tak skrzętnie budowanej przez całą powieść, tajemnicy Nastyi. Z jednej strony zachwycam się tym, jak zostają "zbudowani" bohaterowie i ich charaktery, z drugiej mierzi mnie banalność i cukierkowość sytuacji, w której te silne i tajemnicze charaktery zostają wrzucone. Z jednej strony przeszkadza mi ogromna ilość występujących w niej błędów (głównie interpunkcyjnych i literówek), z drugiej - książka pochłania mnie tak bardzo, że 460 stron czytam w jeden dzień.
    I mimo iż wciąż zaprząta moje myśli, to tak naprawdę... nie wiem, co o niej myśleć. Na pewno jest to książka, o której się nie zapomina. Książka, która wybiera sobie miejsce w naszej głowie, gdzieś pośrodku tych najlepszych i za żadne skarby nie chce z tego miejsca ustąpić i chociaż doskonale wiemy, że do tych najlepszych jej trochę brakuje, to nie mamy najmniejszej ochoty zmieniać jej tego miejsca. Niech tam sobie siedzi w przydużych butach, niech macha nogami i uśmiecha się zalotnie. Może nawet nic nie mówić...
*Wszystkie cytaty pochodzą z: K. Millay, Morze spokoju, tłum. Z. Byczek, Warszawa 2014.

Ocena 7/10
Trailer książki dostępny >>tutaj<<

21 komentarzy:

  1. Hm... Brzmi zachęcająco... Idealna na wakacje :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Pierwsze zdanie ma ogromne znaczenie, a to faktycznie intryguje i chyba przeczytam. Choćby po to by się przekonać jak ja na nią zareaguję.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda. To jest prolog książki. Pierwsze zdanie (-nia) pierwszego rozdziału brzmią:
      „Śmierć nie jest taka straszna, kiedy już ją przeżyjesz.
      A ja przeżyłam.
      Już się jej nie boję.
      Boję się całej reszty".
      Według mnie, intrygują jeszcze bardziej niż prolog:) Zachęcam do lektury:)

      Usuń
    2. Masz rację, również intryguje! Będę szukać książki :)

      Usuń
    3. Zgadzam się, pierwsze zdanie potrafi mocno zaintrygować... :) Miałam tak ostatnio z "Trybunałem dusz" - "Trup otworzył oczy." :)

      Usuń
  3. Wydaje się ciekawe... kiedyś przeczytam :) PS. Naprawdę aż tak nieciekawe zakończenie?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Samo zakończenie jest bardzo dobre, powiedziałabym, że wręcz - zaskakujące. Rozczarowało mnie trochę wyjaśnienie tajemnicy głównej bohaterki, ale... ono nie jest zakończeniem książki :)
      Przeczytaj! Polecam:)

      Usuń
  4. Widzę, że ta książka wywołała w Tobie skrajne emocje. Sama nie wiem...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda, momentami tak było, ale nie zaważyło to aż tak bardzo na ocenie całości. Książka decydowanie ma duuuużo więcej "plusów" niż "minusów":)

      Usuń
  5. Fantastycznie to napisałaś i cieszę się, że znalazłam dziś Twojego bloga... Morze spokoju jest na liście moich książkowych marzeń, znalazłam tylko jedną negatywną ocenę i mam nadzieję, że dołączę go grona zadowolonych. Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję pięknie za miłe słowa i cieszę się, że Ci się u mnie podoba. Bardzo mi miło:)
      A książkę oczywiście polecam i mam nadzieję, że się nie zawiedziesz. Również pozdrawiam.

      Usuń
  6. Pierwsze zdanie jest rewelacyjne - jak po czymś takim nie chcieć tego przeczytać? :))

    OdpowiedzUsuń
  7. Piękny tekst! Niesamowicie mnie do niej przekonałaś, bo na pierwszy rzut oka okładka mnie odrzuciła.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Basiu. Cieszę się, że potrafiłam Cię zachęcić. Jest do czego:) Polecam.

      Usuń
  8. Rozbudziłaś mój apetyt na tę powieść! To będzie coś :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie jestem pewna, czy akurat Tobie się spodoba, ale... może się mylę. Książkę oczywiście polecam :)

      Usuń
  9. Ooo, zainteresowałaś mnie! :) Coraz bardziej chcę przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
  10. Pierwszy raz w życiu słyszę o tej książce, a czuję się zaczarowana. Troszkę obawiam się banalności, melodramatyzmu, błędy interpunkcyjne i literówki odrzucają (i dziwią - że ktoś dopuścił się takiej fuszerki), ale mimo wszystko chciałabym poznać tę historię. Skoro bohaterami są nastolatkowie, to czy dobrze zgaduję, że to jest powieść w tym nowym gatunku new adult (może pokrecilam nazwę)? ;) Tak czy siak, chcę przeczytać :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O banalność i melodramatyzm nie musisz się martwić, pierwszej jest niedużo, drugiego w ogóle nie ma:) Tak, jest to powieść z tego gatunku, jednak daleko jej do typowej banalnej i cukierkowej młodzieżówki.

      Usuń
  11. Książki ze skrajnymi opiniami zawsze mnie przyciągają, więc i tę chciałabym poznać. Pozdrawiam ciepło;)

    OdpowiedzUsuń

Drogi Gościu, będzie mi niezmiernie miło, jeśli nie tylko przeczytasz to, czym chcę się z Tobą podzielić, ale również zostawisz po sobie jakiś ślad, wyrazisz opinię, podzielisz się własnymi odczuciami, zachęcisz do dyskusji.

Jeśli chcesz polecić swojego bloga, proszę, zrób to!!:), ale tylko jeden raz - tyle mi w zupełności wystarczy. Na pewno do Ciebie zajrzę. Kolejne próby autoreklamy będą usuwane.

Również SPAM oraz obraźliwe/wulgarne komentarze będę bezwzględnie kasowała.