parę słów o Euro 2012

    Otwieram pierwszy lepszy portal informacyjny: Droga do Euro, Budowa dróg, Premier w sprawie Euro, Platini z wizytą, Smuda i jego kadra, Smuda i problemy w kadrze, Smuda i… inne cuda. Włączam telewizor i słyszę: Wygraj bilety na Euro!, Budujemy stadiony, Otwarcie Narodowego i „Kup colę a staniesz się kibicem!”. Nie zdążę wejść do sklepu, a miła pani już mi wciska biało-czerwone czapeczki, flagi z orzełkiem i kufle do piwa z maskotko-chłopczykami… Tysiące plakatów zalewa ulice,  szkoły i biura podróży, w radiach rozbrzmiewa „Endless summer” a sklepy prześcigają się w tworzeniu piłkarskich wystaw… Euro, wszędzie Euro! W telewizji, Internecie, w gazetach, na okładkach zeszytów, na piórnikach, zapałkach, szklankach, podkładkach na stół i wcale się nie zdziwię, kiedy pewnego dnia wejdę do łazienki a Sławek i Slavko będą uśmiechać się do mnie z papieru toaletowego. Istna paranoja! Polska paranoja!...

    Sport zawsze odgrywał w moim życiu ogromną rolę. Wiem, po tym wstępie, trudno było się domyślić, ale tak właśnie jest. I chyba właśnie dlatego moja początkowa radość z „Jest! Mamy wielką SPORTOWĄ imprezę u siebie” przerodziła się w rozczarowanie „Mamy wielką imprezę u siebie”. Niby wszystko ok, bo jest impreza, jest spektakularność, jest powód do pokazania się światu. To wszystko jest, tylko gdzieś pomiędzy tym wszystkim sport zszedł na drugi (jeśli nie trzeci, czwarty czy dziesiąty…) plan. Pomiędzy autostradami, których nie ma, sklepowymi półkami uginającymi się pod ciężarem piłkarskich gadżetów, limitowanych edycji piwa i płatków owsianych zagubił się biedny i nie potrafi się przebić. Nie pomagają mu reklamy „Wszyscy zostańmy kibicami”, w których wcale nie chodzi o solidarność kibicowską, ale o solidarność konsumencką, nie pomagają afery w kadrze i kolejne wykluczenia, nie pomagają też Ci najważniejsi w sporcie, którzy o sporcie wiedzą mniej niż przeciętny kibic i czują się w sportowym świecie raczej jak Mucha w smole, niż jak ryba w wodzie... A gdzie sport? Gdzie sportowa atmosfera? Wszyscy mówią o Euro, ale czy tak naprawdę mówią o… Euro? Nie. Mówią o stadionach, o drogach, o polityce, o ‘być albo nie być’ i o wielu innych bzdetach, którymi od wielu miesięcy zalewają nas wszyscy i zewsząd. Każdy wie o otwarciu stadionu w Warszawie, każdy o aferze z Azjatami i o finansach, jakie na to wszystko zostały przeznaczone. Wszyscy się ekscytują. Każdy chce mieć bilet. A ile w tym naprawdę jest prawdziwego kibicowania i fascynacji sportem? Jestem pewna, że gdyby poprosić o wymienienie chociażby kilku piłkarzy z naszej kadry, to wielu z tych „prawdziwych kibiców” miałoby niemały problem... Słabo. Niefajnie.

    Rozdmuchaliśmy te ME do granic możliwości, mówimy z dumą: „Nasza Polska Reprezentacja”, odliczamy dni do pierwszego meczu. Nie może to dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że od „niewiemkiedy” piłka nożna jest naszym sportem narodowym. Jest. Czy to się komuś podoba, czy nie... Przecież nie ważne jest to, że ostatnie wielkie osiągnięcie naszej kadry miało miejsce 20 lat temu, nie ważne, że dzisiaj do wielkich osiągnięć zalicza się np. towarzyski bezbramkowy mecz z Portugalią, nie ważne, że w rankingu FIFA zajmujemy 65. miejsce, ważne… że awansowaliśmy o 10 pozycji!! i… o tym przeczytamy następnego dnia na pierwszych stronach gazet. Ważne, że… mamy Euro! Nasz powód do dumy! Do dumy naszej Wielkiej Reprezentacji!... Żałosne…

    A przecież, tak naprawdę , mamy dużo więcej powodów do dumy, tylko jakoś nie potrafimy (lub nie chcemy) z nich uczynić narodowych wydarzeń. Bo kto z nas wie, że organizujemy Mistrzostwa Europy w siatkówce w 2013 roku a rok później Mistrzostwa Świata. Dlaczego o tym się nie mówi? Dlaczego to nie Mistrzostwa Europy w sporcie, w którym zdobywamy niemal wszystko, a Mistrzostwa Europy w dyscyplinie, w której nie zdobywamy od wielu lat NIC!, stają się świętem narodowym już na dwa lata przed samą imprezą? Dlaczego na siłę próbuje się zrobić piłkę nożną sportem narodowym? Dlaczego siatkówka, w której 5te miejsce na IO traktowane jest jak porażka, ciągle jest w cieniu piłki nożnej? Dlaczego skoki narciarskie, piłka ręczna, pływanie, kajakarstwo, kolarstwo czy wiele dyscyplin lekkoatletycznych mających od lat polskich mistrzów świata, Europy czy Olimpijskich nie jest w stanie doścignąć swoją popularnością piłki kopanej? Dlaczego? Dlatego, że to, co jest nagłaśniane i promowane w mediach, na ulicach, z budynków rządu i – przede wszystkim – to, na co wydaje się największe pieniądze, zawsze znajdzie większą ilość odbiorców niż to, co gdzieś po cichu, bez wielkiego szumu i bez wielkich nakładów finansowych, pracuje na swój sukces. Realny sukces…

    Na koniec wypowiedź naszego reprezentanta w siatkówce: „…my pojechaliśmy do Japonii, nie wiedząc na dobrą sprawę, co dostaniemy w przypadku sukcesu. Włosi czy Rosjanie mieli za wygranie Pucharu Świata obiecane konkretne premie. Nam już po fakcie powiedziano, że może uda się coś dla nas załatwić”. Dodam, że Polska wywalczyła srebrny medal… I właśnie tym się mierzy wielkość sportu, a nie tym, ile pieniędzy wyłoży się na „budowę Polski pod Euro” i narodową megapromocję… Ale cóż, przecież „Mamy wielką imprezę u siebie”, trzeba się cieszyć i wierzyć w to, że sportowy duch naszej reprezentacji wzniesie się na wyżyny i udowodni, że… było warto…

Ps. I żeby nie było... naprawdę czekam na Euro i trzymam kciuki. Nie tylko za Polskę, aby nie skompromitowała się na międzynarodowej arenie (zarówno sportowo jak i organizacyjnie), ale również za Ukrainę, aby... do Euro w ogóle doszło.