Siatkówka - Miłość. Życie. Pasja.

Zdjęcia z galerii prywatnej (1. Polska-Francja, 2. Polska-Turcja, 3. Polska-Brazylia)

   Kiedy ktoś pyta mnie, czym jest dla mnie siatkówka, nie mam przed oczami Skry podnoszącej puchar MP po raz kolejny ani Resovii go jej odbierającej. Nie mam przed oczami widoku tysiąca fanek krzyczących wyznania miłosne za Bartkiem Kurkiem po meczach Ligi Światowej ani widoku medali zdobytych przez naszą kadrę w ostatnich latach. Mam przed oczami mecz Mostostalu ze swoim największym rywalem Galaxią nagrany na kasetę VHS i oglądany później kilkanaście razy z rzędu. Mam przed oczami Roberta Szczerbaniuka zmierzającego na zagrywkę, wycierającego czoło, śliniącego palce i nokautującego przeciwnika kolejnym asem. Mam przed oczami zeszyt z drużynami, nazwiskami, pozycjami, wzrostem i zasięgiem graczy, z narysowanym odręcznie planem boiska, strefami, pozycjami zawodników i zasadami, których uczyłam się ze słów komentatorów. Mam przed oczami kolorowe fryzury Marcina Prusa i cotygodniową gazetę z programem telewizyjnym, w której największym szczęściem było odnalezienie zdjęcia Dawida Murka przy opisie transmisji meczów ligowych na TV4.

   
    Moja przygoda z siatkówką zaczęła się wiele lat temu. Kiedy dokładnie? Nie pamiętam. Wiem natomiast, że mecze finałowe PLS (do tej pory ubolewam nad zmianą nazwy ligi) w sezonie 2000/2001 pomiędzy Mostostalem a Częstochową oglądałam już z wypiekami na twarzy, kibicując kędzierzyńskiej drużynie (moja miłość nie uległa zmianie i  to dla kędzierzyńskiej ZAKSY nadal bije moje serce). Pamiętam pierwszy mecz (wygrany przez Mostostal), na którym po raz pierwszy wybierano najlepszego gracza meczu - tak została zapoczątkowana tradycja wyboru MVP - i te za duże żółte bluzy, które dawano w nagrodę:) Pamiętam jak cieszyłam się z tego, że nagrodę odebrał Benek Szczerbaniuk, który już wtedy był moim sportowym idolem. Siatkarzem genialnym. Zresztą do dzisiaj jest jednym z moich ulubionych siatkarzy (jakkolwiek to brzmi), mimo iż dzisiaj tak bardzo zapomnianym...  

   Dobrze żyło mi się bez tej dzisiejszej świadomości „wszystkiego”. Dobrze żyło mi się bez świadomości, że dzisiaj to pieniądz rządzi siatkówką. Tą siatkówką, która pozwala na zamknięcia ligi. Tą, która pozwala na wykupowanie w niej miejsc. Że to sponsorzy mają największy wpływ na to, czy drużyna będzie liczyła się w rozgrywkach (z przykrością patrzyłam chociażby na to, co stało się z ubiegłoroczną Delectą). Dobrze żyło mi się bez tej pozasportowej otoczki, bez przepisów układanych bezpośrednio pod gospodarzy imprez i gratyfikujących przegranych, bez świadomości o przekazywaniu ogromnej puli biletów sponsorom i "przyjaciołom" siatkówki, które to ostatecznie skutkuje pustymi miejscami na halach, które chętnie zapełniliby prawdziwi kibice. Dobrze żyło mi się bez wiedzy o tym wszystkim. Dobrze żyło mi się samą siatkówką...

   Dzisiaj, mimo iż tak wiele się zmieniło, moja miłość nie osłabła. Nie jest już to ta sama siatkówka, którą żyłam 12 lat temu. Nie jest to już nawet ta siatkówka z 2006 roku, która w polskich koszulkach z nr 16 stawała na drugim stopniu podium MŚ. Tamtą wspominam z ogromnym sentymentem. Tę – kocham na nowo:)

   Kocham za emocje, które nie tylko nie zmieniły się przez te wszystkie lata, ale dzisiaj - kiedy widzi się pełne hale, tłumy dopingujących kibiców i wspaniałe oprawy meczowe - emocje te są jeszcze większe i silniejsze. Nie żeby kiedyś tego nie było. Było. Oczywiście. Dzisiaj jednak widzimy, jak przez te lata polska siatkówka przybrała na sile. Zainteresowanie nią jest ogromne (nie tylko reprezentacją), atmosfera na trybunach wspaniała, organizacja i zaplecze techniczno-medialne na najwyższym poziomie, a oprawy meczowe to już nie tylko czysto sportowe emocje, ale także przepiękny spektakl porywający miliony serc na całym świecie. Nie tylko tych bijących na biało-czerwono. Jeśli do tego dodamy naszych sportowców, którzy za to wszystko dziękują nam kolejnymi medalami, sukcesami i wspaniałymi emocjami, to... jak tu nie kochać tej królowej sportu drużynowego?

 
  Kiedyś. Kiedyś mając z 16-17 lat zrobiłam listę marzeń. Na pierwszym miejscu widniał wpis: Zobaczyć na żywo mecz Polska - Brazylia w siatkówce mężczyzn w katowickim Spodku. 

Lista marzeń, jak to z listą marzeń bywa, nadal taką pozostała:) Z tym wyjątkiem, że to pierwsze i najważniejsze po wielu latach... spełniło się. Wyczekane cieszy bardziej.
   Dzisiaj. Nie wiem, jak żyłam bez siatkarskich emocji na żywo. Bez czekania aż ruszy sprzedaż biletów i logowania się po tysiąckroć po to, aby już na pół roku przed meczem kupić wejściówkę. Nie wiem, jak żyłam bez podróżowania po całej Polsce - od Katowic po Sopot i Gdańsk - ze świadomością, że za chwilę (czyt. za kilkaset kilometrów:)) ponownie zobaczę naszych chłopaków na żywo, ponownie podniosę szalik do góry, kiedy zabrzmią pierwsze takty Mazurka Dąbrowskiego, ponownie z kilkutysięcznym tłumem będę cieszyć się, kiedy akcja zakończy się sukcesem i śpiewać Pieśń o Małym rycerzu, kiedy nie będzie tak dobrze, jak być powinno.

   Nie wiem, jak kiedyś żyłam bez tych wyjazdów, spotkań, zdjęć, autografów, rozmów, sportowej atmosfery pod halami, wspólnych śpiewów, malowania twarzy, bez kibiców tworzących wielką siatkarską rodzinę. Nie wiem jak żyłam bez widoku morza biało-czerwonych koszulek, szalików i flag poruszanych w rytm siatkarskich przyśpiewek, bez zapachu hali, która z każdą kolejną minutą zapełnia się coraz bardziej, bez dźwięku trąbek, które rozbrzmiewają pomimo tego, że nie powinny i smaku wygazowanych napojów, od których przy wejściu zabrano nakrętki. Nie wiem jak żyłam bez tej atmosfery, której przez szklany ekran nie można w żaden sposób oddać.
   Coś, co kiedyś było tylko marzeniem. Czymś odległym, nieosiągalnym, widzianym przez ekran telewizora, dzisiaj jest częścią mojej codzienności, mojego życia, mojego świata. Świata widzianego przez biało-czerwone okulary. Świata pełnego Pasji, Emocji, Miłości i Dumy.

Zobacz również:

• "Wszystkie barwy siatkówki" Marcin Prus
• "Anastasi. Krasnal, który stał się gigantem" Adelio Pistelli